Punische oorlogen - 3 oorlogen tussen het oude Rome en Carthago ("Punas", dat wil zeggen de Feniciërs), die onderbroken werden in 264-146 v.Chr. Rome won de oorlogen, terwijl Carthago werd vernietigd.
Confrontatie tussen Rome en Carthago
Nadat de Romeinse Republiek een grote macht was geworden en de controle over het hele Apennijnse schiereiland overnam, kon ze niet langer kalm kijken naar de heerschappij van Carthago in het westelijke Middellandse Zeegebied.
Italië probeerde te voorkomen dat Sicilië, waar de strijd tussen de Grieken en de Carthagers al lang aan de gang was, door laatstgenoemden zou worden geregeerd. Anders konden de Romeinen geen veilige handel bieden, evenals een aantal andere belangrijke privileges.
Allereerst waren de Italianen geïnteresseerd in controle over de Straat van Messana. De kans om bezit te nemen van de zeestraat deed zich al snel voor: de zogenaamde "Mamertijnen" grepen Messana, en toen Hieron II van Syracuse tegen hen optrad, wendden de Mamertijnen zich tot Rome voor hulp, die hen in haar confederatie accepteerde.
Deze en andere redenen leidden tot het uitbreken van de Eerste Punische Oorlog (264-241 v.Chr.). Het is vermeldenswaard dat Rome en Carthago in termen van hun macht in ongeveer gelijke omstandigheden verkeerden.
De zwakke kant van de Carthagers was dat hun leger voornamelijk uit ingehuurde soldaten bestond, maar dit werd gecompenseerd door het feit dat Carthago meer geld had en een sterkere vloot.
Eerste Punische Oorlog
De oorlog begon op Sicilië met de Carthaagse aanval op Messana, die werd onderdrukt door de Romeinen. Daarna vochten de Italianen een reeks succesvolle veldslagen, waarbij ze de meeste lokale steden veroverden.
Om overwinningen op de Carthagers te blijven behalen, hadden de Romeinen een efficiënte vloot nodig. Om dit te doen, gingen ze voor een slimme truc. Ze slaagden erin om ophaalbruggen te bouwen op schepen met speciale haken die het mogelijk maakten om aan boord van een vijandelijk schip te gaan.
Als gevolg hiervan stapte de Romeinse infanterie, beroemd om hun gevechtsgereedheid, via dergelijke bruggen snel aan boord van de Carthaagse schepen en voerde een man-tegen-man gevecht met de vijand. En hoewel de Italianen aanvankelijk faalden, leverde deze tactiek hen later veel overwinningen op.
In het voorjaar van 256 voor Christus. e. Romeinse troepen onder leiding van Marcus Regulus en Lucius Long landden in Afrika. Ze namen zo gemakkelijk de controle over een aantal strategische objecten dat de Senaat besloot om slechts de helft van de soldaten aan Regula over te laten.
Deze beslissing bleek fataal te zijn voor de Romeinen. Regulus werd volledig verslagen door de Carthagers en gevangen genomen, waar hij later stierf. Op Sicilië hadden de Italianen echter een enorm voordeel. Elke dag veroverden ze meer en meer gebieden, nadat ze een belangrijke overwinning hadden behaald op de Aegat-eilanden, wat de Carthagers 120 oorlogsschepen kostte.
Toen de Romeinse Republiek de controle over alle zeeroutes overnam, stemde Carthago in met een wapenstilstand, volgens welke het hele Carthaagse Sicilië en enkele eilanden aan de Romeinen werden overgedragen. Bovendien moest de verslagen partij Rome een grote som geld betalen als schadevergoeding.
Huurlingenopstand in Carthago
Onmiddellijk na het sluiten van de vrede moest Carthago deelnemen aan een moeilijke strijd met huurlingenlegers, die meer dan 3 jaar duurde. Tijdens de opstand gingen Sardijnse huurlingen over naar de kant van Rome, waardoor de Romeinen Sardinië en Corsica annexeerden van de Carthagers.
Toen Carthago besloot zijn eigen territoria terug te geven, dreigden de Italianen een oorlog te beginnen. Na verloop van tijd nam Hamilcar Barca, de leider van de Carthaagse Patriottische Partij, die oorlog met Rome onvermijdelijk achtte, bezit van het zuiden en oosten van Spanje in een poging om het verlies van Sicilië en Sardinië goed te maken.
Hier werd een gevechtsklaar leger gevormd, dat in het Romeinse rijk alarm veroorzaakte. Als gevolg hiervan eisten de Romeinen dat de Carthagers de rivier de Ebro niet overstaken en sloten ze ook een verbond met enkele Griekse steden.
Tweede Punische Oorlog
In 221 voor Christus. Hasdrubal stierf, waardoor Hannibal, een van de meest onverbiddelijke vijanden van Rome, zijn plaats innam. Gebruikmakend van de gunstige situatie, viel Hannibal de stad Sagunt aan, sloot zich aan bij de Italianen en nam het na een belegering van 8 maanden in.
Toen de Senaat werd geweigerd Hannibal uit te leveren, werd de Tweede Punische Oorlog uitgeroepen (218 v.Chr.). De Carthaagse leider weigerde te vechten in Spanje en Afrika, zoals de Romeinen hadden verwacht.
In plaats daarvan zou Italië het epicentrum van vijandelijkheden worden, volgens het plan van Hannibal. De commandant stelde zichzelf ten doel Rome te bereiken en het met alle mogelijke middelen te vernietigen. Hiervoor rekende hij op steun van de Gallische stammen.
Hannibal verzamelde een groot leger en begon aan zijn beroemde militaire campagne tegen Rome. Hij stak met succes de Pyreneeën over met 50.000 infanterie en 9.000 ruiters tot zijn beschikking. Bovendien had hij veel oorlogsolifanten, die erg moeilijk waren om alle ontberingen van de campagne te doorstaan.
Later bereikte Hannibal de Alpen, waardoor de doorgang buitengewoon moeilijk was. Tijdens de overgang verloor hij ongeveer de helft van de jagers. Daarna werd zijn leger geconfronteerd met een even moeilijke veldtocht door de Apennijnen. Desalniettemin slaagden de Carthagers erin om voorwaarts te gaan en veldslagen met de Italianen te winnen.
En toch, toen de commandant Rome naderde, realiseerde hij zich dat hij de stad niet zou kunnen innemen. De situatie werd verergerd door het feit dat de geallieerden trouw bleven aan Rome en niet aan de kant van Hannibal wilden gaan.
Als gevolg daarvan trokken de Carthagers naar het oosten, waar ze de zuidelijke regio's ernstig verwoestten. De Romeinen vermeden open gevechten met het leger van Hannibal. In plaats daarvan hoopten ze de vijand te verslaan, die elke dag een steeds groter tekort aan voedsel kreeg.
Na overwintering nabij Geronius, verhuisde Hannibal naar Apulië, waar de beroemde slag om Cannes plaatsvond. In deze strijd leden de Romeinen een ernstige nederlaag en verloren ze veel soldaten. Daarna beloofden Syracuse en veel van de Zuid-Italiaanse bondgenoten van Rome zich bij de commandant aan te sluiten.
Italië verloor de controle over de strategisch belangrijke stad Capua. En toch kwamen er geen essentiële versterkingen naar Hannibal. Dit leidde ertoe dat de Romeinen geleidelijk het initiatief in eigen hand gingen nemen. In 212 nam Rome de controle over Syracuse, en een paar jaar later was heel Sicilië in handen van de Italianen.
Later, na een lange belegering, werd Hannibal gedwongen Capua te verlaten, wat de bondgenoten van Rome enorm inspireerde. En hoewel de Carthagers periodiek overwinningen op de vijand wonnen, vervaagde hun macht elke dag.
Na enige tijd veroverden de Romeinen heel Spanje, waarna de overblijfselen van het Carthaagse leger Italië binnenvielen; de laatste Carthaagse stad, Hades, gaf zich over aan Rome.
Hannibal begreep dat het onwaarschijnlijk was dat hij deze oorlog zou kunnen winnen. De voorstanders van vrede in Carthago begonnen onderhandelingen met Rome, die geen resultaat opleverden. De Carthaagse autoriteiten hebben Hannibal naar Afrika geroepen. De daaropvolgende slag om Zama beroofde de Carthagers van hun laatste hoop op overwinning en leidde tot het sluiten van vrede.
Rome beval Carthago om oorlogsschepen te vernietigen, hij gaf een aantal eilanden in de Middellandse Zee op, niet om oorlogen buiten Afrika te voeren, en niet om in Afrika zelf te vechten zonder de toestemming van Rome. Bovendien was de verliezende partij verplicht om grote sommen geld aan de winnaar te betalen.
Derde Punische Oorlog
Na het einde van de Tweede Punische Oorlog nam de macht van het Romeinse Rijk nog meer toe. Carthago ontwikkelde zich op zijn beurt economisch vrij sterk, dankzij de buitenlandse handel. Ondertussen verscheen er een invloedrijke partij in Rome die de vernietiging van Carthago eiste.
Het was niet moeilijk om een reden te vinden voor het begin van de oorlog. De Numidische koning Masinissa, die de steun van de Romeinen voelde, gedroeg zich buitengewoon agressief en probeerde een deel van het Carthaagse land in te nemen. Dit leidde tot een gewapend conflict, en hoewel de Carthagers werden verslagen, beschouwde de regering van Rome hun acties als een schending van de voorwaarden van het verdrag en verklaarde ze de oorlog.
Dit is hoe de Derde Punische Oorlog begon (149-146 jaar. Carthago wilde geen oorlog en stemde ermee in de Romeinen op alle mogelijke manieren te plezieren, maar ze handelden buitengewoon oneerlijk: ze stelden bepaalde eisen en toen de Carthagers daaraan voldeden, stelden ze nieuwe voorwaarden.
Het kwam op het punt dat de Italianen de Carthagers opdracht gaven hun geboorteplaats te verlaten en zich in een ander gebied en ver van de zee te vestigen. Dit was de laatste druppel geduld voor de Carthagers, die weigerden een dergelijk bevel te gehoorzamen.
Als gevolg hiervan begonnen de Romeinen de stad te belegeren, waarvan de inwoners een vloot begonnen te bouwen en de muren te versterken. Hasdrubal nam het hoofdcommando over hen op zich. De belegerde inwoners begonnen met voedseltekorten te kampen toen ze de ring in werden gebracht.
Later leidde dit tot de vlucht van inwoners en de overgave van een aanzienlijk deel van het land van Carthago. In het voorjaar van 146 voor Christus. Romeinse troepen trokken de stad binnen, die na 7 dagen onder volledige controle werd gebracht. De Romeinen plunderden Carthago en staken het vervolgens in brand. Een interessant feit is dat ze de grond in de stad met zout besprenkelden zodat er niets anders op zou groeien.
Resultaat
Door de vernietiging van Carthago kon Rome hun heerschappij over de hele Middellandse Zeekust uitbreiden. Het is de grootste mediterrane staat geworden, die de gronden van West- en Noord-Afrika en Spanje bezit.
De bezette gebieden werden in Romeinse provincies veranderd. De instroom van zilver uit de landen van de verwoeste stad droeg bij aan de ontwikkeling van de economie en maakte daardoor Rome tot de sterkste macht in de antieke wereld.
Afbeeldingen van de Punische oorlogen
