Albert Camus

Albert Camus (1913-1960) - Franse prozaschrijver, filosoof, essayist en publicist, dicht bij het existentialisme. Tijdens zijn leven ontving hij de algemene naam "Conscience of the West". Laureaat van de Nobelprijs voor Literatuur (1957).

Er zijn veel interessante feiten in de biografie van Albert Camus, waarover we het in dit artikel zullen hebben.

Dus hier is een korte biografie van Camus.

Biografie van Albert Camus

Albert Camus werd geboren op 7 november 1913 in Algerije, dat toen bij Frankrijk hoorde. Hij werd geboren in de familie van de wijnmaker Lucien Camus en zijn vrouw Cutrin Sante, die een analfabeet was. Hij had een oudere broer, Lucien.

Kindertijd en jeugd

De eerste tragedie in de biografie van Albert Camus vond plaats in de kindertijd, toen zijn vader stierf aan een dodelijke wond tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918).

Als gevolg hiervan moest de moeder alleen voor haar zoons zorgen. Aanvankelijk werkte de vrouw in een fabriek, waarna ze als schoonmaakster werkte. Het gezin kampte met ernstige financiële problemen en ontbrak vaak aan basisbehoeften.

Toen Albert Camus 5 jaar oud was, ging hij naar de basisschool, waar hij in 1923 cum laude afstudeerde. Kinderen van die generatie bleven in de regel niet meer studeren. In plaats daarvan begonnen ze te werken om hun ouders te helpen.

De onderwijzeres wist Alberts moeder er echter van te overtuigen dat de jongen verder moest studeren. Bovendien hielp hij hem het Lyceum binnen te gaan en kreeg hij een studiebeurs. Tijdens deze periode van zijn biografie las de jongeman veel en was hij dol op voetbal en speelde hij voor het plaatselijke team.

Op 17-jarige leeftijd werd bij Camus tuberculose vastgesteld. Dit leidde ertoe dat hij zijn opleiding moest onderbreken en "stopte" met sporten. En hoewel hij erin slaagde de ziekte te overwinnen, leed hij vele jaren onder de gevolgen ervan.

Het is vermeldenswaard dat Albert vanwege zijn slechte gezondheid werd vrijgelaten uit militaire dienst. Halverwege de jaren dertig studeerde hij aan de universiteit, waar hij filosofie studeerde. Tegen die tijd hield hij al dagboeken bij en schreef hij essays.

Creativiteit en filosofie

In 1936 behaalde Albert Camus zijn masterdiploma in filosofie. Hij was vooral geïnteresseerd in het probleem van de zin van het leven, waarover hij reflecteerde door de ideeën van het hellenisme en het christendom te vergelijken.

Tegelijkertijd sprak Camus over de problemen van het existentialisme - een trend in de filosofie van de 20e eeuw, waarbij de aandacht werd gevestigd op het unieke karakter van het menselijk bestaan.

Enkele van de eerste gepubliceerde werken van Albert waren The Inside Out and the Face en The Wedding Feast. In het laatste werk werd aandacht besteed aan de betekenis van het menselijk bestaan en zijn geneugten. In de toekomst zal hij het idee van absurdisme ontwikkelen, dat hij in verschillende verhandelingen zal presenteren.

Met absurditeit bedoelde Camus de kloof tussen iemands streven naar welzijn en vrede, die hij kan kennen met behulp van rede en realiteit, die op hun beurt chaotisch en irrationeel is.

De tweede fase van het denken kwam voort uit de eerste: een persoon is niet alleen verplicht om het absurde universum te accepteren, maar ook om ertegen te 'rebelleren' in relatie tot traditionele waarden.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) bleef Albert Camus schrijven, maar ook deelnemen aan antifascistische bewegingen. Gedurende deze tijd werd hij de auteur van de roman "The Plague", het verhaal "The Stranger" en het filosofische essay "The Myth of Sisyphus."

In The Myth of Sisyphus stelde de auteur opnieuw het onderwerp van de betekenis van de zinloosheid van het leven ter sprake. De held van het boek, Sisyphus, veroordeeld tot de eeuwigheid, rolt een zware steen alleen maar omdat hij weer naar beneden rolt.

In de naoorlogse jaren werkte Camus als freelance journalist, schreef toneelstukken en werkte hij samen met anarchisten en syndicalisten. Begin jaren vijftig publiceerde hij The Rebel Man, waar hij de rebellie van de mens tegen de absurditeit van het bestaan analyseerde.

Alberts collega's, waaronder Jean-Paul Sartre, bekritiseerden hem al snel omdat hij de Franse gemeenschap in Algerije steunde na de Algerijnse oorlog van 1954.

Camus volgde de politieke situatie in Europa op de voet. Hij was erg van streek door de groei van pro-Sovjetgevoelens in Frankrijk. Tegelijkertijd begint hij steeds meer betrokken te raken bij theatrale kunst, in verband waarmee hij nieuwe toneelstukken schrijft.

In 1957 ontving Albert Camus de Nobelprijs voor Literatuur "voor zijn enorme bijdrage aan de literatuur, waarin hij het belang van het menselijk geweten onderstreepte". Een interessant feit is dat hoewel iedereen hem als filosoof en existentialist beschouwde, hij zichzelf niet zo noemde.

Albert beschouwde de hoogste manifestatie van absurditeit: de gewelddadige verbetering van de samenleving met de hulp van een of ander regime. Hij stelde dat de strijd tegen geweld en onrecht "volgens hun eigen methoden" tot nog meer geweld en onrechtvaardigheid leidt.

Tot het einde van zijn leven was Camus ervan overtuigd dat de mens niet in staat is om eindelijk een einde te maken aan het kwaad. Het is merkwaardig dat, hoewel hij wordt geclassificeerd als een vertegenwoordiger van het atheïstische existentialisme, zo'n kenmerk nogal willekeurig is.

Vreemd genoeg verklaarde hij zelf, samen met ongeloof in God, de zinloosheid van het leven zonder God. Bovendien belden de Fransen nooit en beschouwden zichzelf niet als een atheïst.

Priveleven

Toen Albert ongeveer 21 jaar oud was, trouwde hij met Simone Iye, met wie hij minder dan 5 jaar samenwoonde. Daarna trouwde hij met de wiskundige Francine Faure. In deze unie kreeg het echtpaar een tweeling Catherine en Jean.

Dood

Albert Camus stierf op 4 januari 1960 bij een auto-ongeluk. De auto, waarin hij met de familie van zijn vriend was, vloog van de snelweg en botste tegen een boom.

De schrijver stierf op slag. Op het moment van zijn overlijden was hij 46 jaar oud. Er zijn versies dat het auto-ongeluk werd opgetuigd door de inspanningen van de speciale Sovjetdiensten, als wraak voor het feit dat de Fransman kritiek had op de Sovjetinvasie in Hongarije.