Taal is een spiegel van de ontwikkeling van een volk. Als het gastland een nogal primitieve manier van leven leidt, zal zijn taal bestaan uit woorden en constructies die objecten, eenvoudige handelingen en emoties aanduiden. Naarmate de taal zich ontwikkelt, verschijnen niet alleen technische termen, maar ook woorden om abstracte concepten uit te drukken - zo verschijnt literatuur.
De wetenschap die talen gezamenlijk bestudeert, wordt taalkunde genoemd. Ze is relatief jong en daarom behoort ze vandaag tot de weinige takken van de wetenschap waarin serieuze ontdekkingen mogelijk zijn. Het tot stand brengen van een verbinding tussen de talen van de stammen die in verschillende delen van het eiland Nieuw-Guinea leven, is natuurlijk moeilijk toe te schrijven aan ontdekkingen van grote praktische waarde. Niettemin is het proces van het vergelijken en contrasteren van verschillende talen in de dynamiek van hun ontwikkeling interessant en kan dit tot onverwachte resultaten leiden.
1. In de Oudrussische taal hadden zelfstandige naamwoorden de vorm van drie getallen: het dubbele getal werd toegevoegd aan het gebruikelijke enkelvoud en meervoud. Het is gemakkelijk te raden dat het zelfstandig naamwoord in deze vorm twee objecten aanduidde. Het dubbele nummer verdween meer dan 500 jaar geleden uit het taalgebruik.
2. Verwante talen worden niet zo genoemd vanwege hun gelijkenis, ze kunnen heel verschillend zijn. Het zijn familieleden, zou je kunnen zeggen door hun vader, dat wil zeggen dat er één taal werd (en kan blijven bestaan) door de bevolking van een grote staat. Toen viel de staat uiteen in een aantal kleine machten die geen contact met elkaar hadden. Talen in het ontwikkelingsproces begonnen van elkaar te verschillen. Een typisch voorbeeld van de vader van een groep verwante talen is Latijn. Het werd in het hele Romeinse rijk gesproken. Na zijn uiteenvallen ontwikkelden zich in de fragmenten zijn eigen dialecten. Dus het Latijn bracht de groep Romaanse talen voort. Het omvat bijvoorbeeld Frans en Roemeens, waarin alleen een getrainde filoloog overeenkomsten kan vinden.
3. Ze probeerden en proberen nog steeds de Baskische taal te verbinden met elke taal van Europa - het werkt niet. We probeerden het te associëren met de Georgische taal - we vonden een paar honderd veelgebruikte woorden, maar daar eindigde de gelijkenis. Sommige taalkundigen geloven zelfs dat Baskisch de prototaal is van heel Europa, terwijl andere groepen en families er al uit zijn voortgekomen. Dit blijkt indirect uit de complexiteit van de Baskische taal - tijdens de oorlog werd het actief gebruikt om versleutelde berichten samen te stellen.
4. De nieuwe Griekse taal kan als uniek worden beschouwd, maar is niet een wees. Hij vormt zelf de Griekse taalgroep en bevindt zich daarin in een prachtig isolement. Iedereen heeft natuurlijk gehoord over de oude Griekse taal, maar deze bestond al lang voordat het moderne Grieks verscheen, dat dateert uit de 15e eeuw. Nieuwgrieks wordt gesproken in Griekenland en Cyprus. Het is de officiële taal van de Europese Unie.
5. Er zijn landen waar de staatstaal absoluut vreemd is voor een bepaald gebied. Dit zijn voornamelijk voormalige koloniën. In Nigeria en India is de officiële taal bijvoorbeeld Engels, in Kameroen Frans en in Brazilië Portugees. Het gebruik van een vreemde taal als staatstaal betekent helemaal niet dat nationale talen slecht of onontwikkeld zijn. Gewoonlijk wordt de taal van het koloniale rijk gebruikt als een interne officiële taal om verschillende stammen die onder de schaduw van één staat leven niet te beledigen.
6. De Oud-Slavische taal is helemaal geen algemeen Proto-Slavisch dialect. Oudkerkslavisch verscheen voor het eerst op het grondgebied van Noord-Griekenland en begon zich pas toen naar het oosten te verspreiden. De scheiding met het Oud-Russisch was toen vrij eenvoudig: belangrijke wereldse documenten werden in het Oud-Russisch geschreven, kerkelijke documenten werden in het Oudslavisch geschreven.
7. In Zuid-Amerika, op de plaatsen waar de grenzen van Colombia, Brazilië en Peru samenkomen, zijn er enkele tientallen indianenstammen van zeer kleine aantallen - maximaal 1.500 mensen. Alle stammen spreken verschillende, en heel verschillende talen. Voor de inwoners van die plaatsen is het vloeiend spreken van tien talen geen gimmick, maar een noodzaak. En natuurlijk zijn er geen leerboeken, hebben niet alle stammen geschreven taal, en slechts een paar eenlingen kunnen bogen op geletterdheid.
Het aangewezen gebied wordt uitsluitend bewoond door polyglots
8. Geschillen over de penetratie van vreemde talen worden waarschijnlijk in de meeste landen van de wereld gevoerd. Degenen die ruzie maken, vallen meestal in twee kampen: degenen die opkomen voor de zuiverheid van de taal en die geloven dat er niets vreselijks aan de hand is - het proces van globalisering is aan de gang. IJslanders zijn het meest jaloers op de puurheid van hun taal. Ze hebben een hele overheidscommissie, die prompt de woorden schept die nodig zijn in verband met de ontwikkeling van vooral technologie. Blijkbaar worden dergelijke acties gesteund door de bevolking - anders zouden buitenlandse, in plaats van verzonnen woorden, wortel schieten.
9. Het is duidelijk dat uitspraken over hetzelfde onderwerp in vrije vorm door een man en een vrouw zullen verschillen. Vrouwen hebben de neiging om kleine achtervoegsels aan woorden toe te voegen, ze gebruiken veel meer verschillende bijvoeglijke naamwoorden, enz. In het Russisch en de meeste andere talen is dit slechts een psychologische eigenschap. En in sommige talen van de volkeren van Zuidoost-Azië, Amerikaanse Indianen en Australische aboriginals, zijn er speciale woordvormen en grammaticale structuren die worden gebruikt, afhankelijk van het geslacht van de spreker. In een van de dorpen van Dagestan spreken ze de Andische taal, waarin zelfs elementaire persoonlijke voornaamwoorden als "ik" en "wij" verschillen tussen mannen en vrouwen.
10. Beleefdheid kan ook een grammaticale categorie zijn. De Japanners gebruiken minstens drie werkwoordsvormen, afhankelijk van wiens actie ze beschrijven. Ten opzichte van zichzelf en hun dierbaren gebruiken ze een neutrale vorm, ten opzichte van hun meerdere - onderdanig, ten opzichte van inferieur - enigszins afwijzend. Als je wilt, kun je ook leren om jezelf uit te drukken in het Russisch (ik - "gekocht", de meerdere - "verworven", de ondergeschikte - "gegraven"). Maar dit zullen verschillende werkwoorden zijn, niet de vorm van één, en je zult je hoofd moeten breken. Japans heeft alleen grammaticale vormen.
11. In het Russisch kan de klemtoon op elke lettergreep vallen, het hangt alleen af van het woord. In het Frans ligt de klemtoon vast - de laatste lettergreep wordt altijd benadrukt. Frans is niet de enige - in de Tsjechische, Finse en Hongaarse taal valt de nadruk altijd op de eerste lettergreep, in de Lezgin-talen in de tweede en in het Pools op de voorlaatste.
12. Talen verschenen veel eerder dan klokken, daarom kan het tijdsysteem van elke taal (zeer voorwaardelijk) worden beschouwd als de eerste klok - in alle talen is het tijdsysteem gekoppeld aan het moment van spreken. De actie vindt ofwel op dit moment plaats, of het is eerder gebeurd, of het zal later gebeuren. Verder verschenen er met de ontwikkeling van talen opties. Er zijn echter talen waarin de toekomst van actie niet wordt uitgedrukt - Fins en Japans. Toen ze dit ontdekten, haastten taalkundigen zich om talen te zoeken die niet uitdrukken wat er in het verleden gebeurde. De zoektocht was lange tijd vruchteloos. Geluk glimlachte naar de Amerikaanse taalkundige Edward Sapir. Hij vond de Indiase stam Takelma, wiens taal niet de vormen van de verleden tijd heeft. Talen zonder tegenwoordige tijd zijn nog niet ontdekt.
13. Er zijn talen met een ontwikkeld systeem van geslachten, en de meeste daarvan, ook Russisch. Er zijn talen met een mannelijk, vrouwelijk en onzijdig geslacht, maar er zijn bijna geen generieke vormen. In het Engels hebben bijvoorbeeld alleen voornaamwoorden en het zelfstandig naamwoord “schip” het geslacht - “schip” is vrouwelijk. En in de Armeense, Hongaarse, Perzische en Turkse talen hebben zelfs voornaamwoorden geen geslachten.
14. Chinees, Creools en enkele van de talen van de volkeren van West-Afrika kunnen als talen zonder grammatica worden beschouwd. Ze hebben niet de gebruikelijke manieren om woorden te veranderen of met elkaar te verbinden, afhankelijk van de functie die ze in de zin vervullen. De dichtstbijzijnde analoog van een dergelijke taal is de gebroken Russische taal van de Duitse indringers, gepresenteerd in oude oorlogsfilms. In de zin "De partizaan komt hier gisteren niet", komen de woorden op geen enkele manier met elkaar overeen, maar de algemene betekenis kan worden begrepen.
15. Het meest correcte antwoord op de vraag "Hoeveel talen zijn er in de wereld?" er zullen “meer dan 5.000” zijn. Het is onmogelijk om een exact antwoord te geven, want alleen op de verschillen tussen dialecten en talen hebben veel wetenschappers naam gemaakt. Bovendien kan niemand nog zeggen dat hij het exacte aantal stamtalen kent in de oerwouden van hetzelfde Amazonegebied of Afrika. Aan de andere kant verdwijnen er steeds minder talen. Gemiddeld verdwijnt er elke week één taal op aarde.
Distributiekaart van toonaangevende talen
16. De bekende "wigwams", "mocassins", "tomahawk", "squaw" en "totem" zijn helemaal geen universele Indiase woorden. Het maakt deel uit van het vocabulaire van de Algonquische talen, waarvan Delaware ("Delaware" om precies te zijn) de bekendste moedertaalspreker is. Algonquian-stammen woonden aan de Atlantische kust en waren helaas de eersten die bleke nieuwkomers ontmoetten. Ze namen enkele tientallen Indiase woorden over. Bij andere stammen klinken de namen van woningen, schoenen, strijdbijlen of vrouwen anders.
17. De volkeren van Afrika spreken een groot aantal oorspronkelijke talen, maar de officiële talen in de overgrote meerderheid van de landen zijn Frans, Engels of Portugees. De enige uitzonderingen zijn Somalië, waar Somalisch de officiële taal is, en Tanzania, met Swahili.
